Als kind begreep ik het niet helemaal, de zomertijd. Op het acht uur journaal zag ik dan Harmen Siezen uitleggen dat de klok in de nacht van zaterdag op zondag een uur vooruit gezet moest worden. Om precies twee uur ’s nachts de wijzers naar drie uur. Verward keek ik dan vervolgens naar de tekening die getoond werd. Daar zag ik dan een klok met drie wijzers waarbij via een pijtje en een kleur duidelijk gemaakt werd dat de klok vooruit moest. Ik herinner me nog heel goed hoe ik dan die avond in bed lag en me afvroeg hoe het eigenlijk met de tijd zat. Wat is tijd eigenlijk? Kun je zomaar die wijzers vooruit zetten? Waarom om twee uur in de nacht? En is er dan ook iemand die werkt en dan dus een uur minder werkt en krijgt die dan dat uur wel of niet betaald? Als je nou om twee uur in de middag dat doet, heb je dan ook een uur minder school? En de dieren? Merken die er ook iets van? En zo tuimelde ik dan in slaap om vervolgens de volgende dag blij wakker te worden. Want hoewel ik er in de ochtend nog niks van merkte, wist ik dat de verrassing die avond zou gaan komen. Een uur langer licht en dat betekende dan meestal na het eten nog een poosje buitenspelen. Met een van mijn broers op straat de bal overtrappen of nog even in het veld een stukje fietsen. Wat was dat een heerlijk gevoel.
Groot was destijds ook de lol bij ons thuis toen mijn vader en mijn oom Tinus het verhaal vertelden van een hoogbejaarde vrouw in Eext die er die nacht om twee uur uit wilde om de klok vooruit te zetten. Haar kinderen waarschuwden haar nog dat dat echt niet nodig was, maar de vrouw bleef bij haar besluit want zoals ze het vertelde: ‘Het steeit ja in kraant’.
De tijd. Als kind was het voor mij slechts een aanduiden van hoe laat het was. Om zes uur eten, om half acht voetbaltraining, om tien over acht naar school. De tijd gaf regelmaat en structuur. Ik dacht er verder niet over na. Tijd speelde niet echt in mijn jonge leven, behalve dan als het zomertijd werd.
Maar nu, met het ouder worden, bemerk ik dat de tijd een steeds belangrijkere rol gaat krijgen en dat het steeds meer aanwezig is. En daarbij bedoel ik niet de tijdsaanduidingen die me vertellen hoe laat ik op school moet zijn, of hoe laat de winkel dicht gaat. Nee, het gaat om dat andere, dat onherroepelijke, dat meer en meer in mijn kop sluimert. De meedogenloosheid van de tijd.
Zeit
Bitte bleib steh'n, bleib steh'n Zeit Das soll immer so weitergeh'n
Ik luister naar de indringende stem van Rammsteinzanger Till Lindemann waarbij een angstig gevoel me bekruipt. De man zingt precies de woorden die meer en meer in mij spelen. Het niet willen dat de tijd verder gaat. Dat het blijft zoals het nu is. Dat mijn vrouw en kinderen gezond zijn, dat mijn ouders leven, dat vergankelijkheid niet bestaat. Dat het mooie en fijne immer so weiter geht.
Het zijn angstige gedachten die gaan over een tijd die er onvermijdelijk aan komt maar waarvan ik wil dat het niet gebeurt. Dat we niet ouder worden en niet sterven. Dat we bij elkaar blijven omdat het gewoon zo ontzettend fijn is.
Wenn unsre Zeit gekommen ist, dann ist es Zeit zu geh'n Aufhör'n, wenn's am schönsten ist, die Uhren bleiben steh'n So perfekt ist der Moment, doch weiter läuft die Zeit Augenblick, verweile doch, ich bin noch nicht bereit
Nee, ik denk dat ik dit jaar de klok maar niet vooruit zet. Voor mij maar even geen zomertijd.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comments