Nog even een fotootje tussendoor. Vergezeld van deze woorden zie ik op mijn telefoon een foto binnenkomen van een prachtig winterlandschap in Oostenrijk. Ik zie een strakblauwe lucht en uitgestrekte skipistes waarop nagenoeg geen skiërs te zien zijn. Mijn skivrienden Albert, Luc en Mark weten precies hoe ze me mee kunnen laten genieten van hun ski-avonturen. Als ik na een poosje naar Oostenrijk app dat ze nu maar eens moeten ophouden met het sturen van die foto’s en filmpjes, volgen er natuurlijk nog meer want deze mannen weten heel goed hoe ze met me om moeten gaan.
Het lijkt deze winter zo mooi. De coronapandemie min of meer achter ons en dus kan ik weer de jaarlijkse skireis organiseren voor collega’s en vrienden. Maar als de offertes binnenkomen en ik zie dat de prijs met meer dan 25% is gestegen, verschijnen er donkere wolken aan mijn blauwe skihemel. Waar het in de jaren voor corona eenvoudig is om de minimaal benodigde 36 deelnemers te vinden, blijft de teller nu steken op 21 en dus is de bus niet vol en gaat de reis niet door. Voor Albert, Luc en Mark is dat overigens geen probleem, ze gaan met eigen vervoer en dus skiën zij nu wel van de schitterende pistes en kijk ik hier uit mijn raam naar een grijs polderlandschap. Tja.
Maar goed, niet bij de pakken neerzitten is mijn devies, dus stap ik zaterdagochtend om half negen dapper in de bus richting Utrecht om de Nationale Onderwijstentoonstelling (NOT 2023) te bezoeken. De NOT is het grootste vakevent voor professionals in de kinderopvang, buitenschoolse opvang, het primair en voortgezet onderwijs, een beurs waar ik al jaren niet meer geweest ben. De bus- en treinreis verlopen soepel en als ik om half elf de Jaarbeurshallen binnenstap ben ik voor even mijn skivrienden vergeten.
Ik wandel langs de vele stands. Stands vol kleur, pracht en praal, met enthousiaste eigenaars van veel, heel veel bedrijfjes die zich op de één of andere manier met het onderwijs bezighouden. Het zijn stuk voor stuk bevlogen mensen die allemaal het beste voor hebben met het onderwijs en dat dus ook niet onder stoelen of banken steken. Als ik na twee uur beursslenteren even een pauze neem en terugdenk aan de vele mensen die ik bij diverse kraampjes heb gesproken, is de conclusie dat we het in het onderwijs nog niet goed genoeg doen. Want het is, aldus al deze mensen, héél belangrijk dat we meer aandacht besteden aan: fruit eten, techniek, democratie, veteranen in de klas, bewegend leren, kinderboeken, poëzie, Wilde Ganzen, de kip in de klas, slimme kinderen, ict toepassingen, organische klimrekken, frisse schoolrapporthoesjes, adaptieve online taalpakketten, groen op het schoolplein, klimaatbeheersing in de klas, wiebelzitkussens, akoestiekbeheersing, ontdekkend leren, integrale leeraanpakken, klassikale instructie, leerlingvolgsystemen, pesten, goed burger zijn, mindfull mediteren en ga maar door. ‘Want’, zoals één van de vele bevlogen standhouders me vertelde, ‘op de pabo’s leren ze maar bar weinig.’ Als ik haar vraag of dat een feit of een mening is, blijft het stil.
Ik drink een half bakkie peperdure koffie van 3,75 euro, laat de rust in me terugkeren, neem nog een bakkie en voel me dan weer sterk genoeg om mijn beursgang te vervolgen. Een praatje hier, een praatje daar en ook nu steeds maar weer die mensen die het allemaal zo belangrijk vinden dat hun interest meer aandacht moet krijgen in het onderwijs omdat dat héél belangrijk is.
Als ik zo over de beurs loop en veelal twintigers en dertigers mij proberen te overtuigen van hun programma’s vraag ik me af of het niet beter zou zijn dat deze mensen hun handeltje gewoon staken en zelf voor de klas gaan staan. Waarmee dan iets aangepakt wordt dat echt heel belangrijk is, namelijk het grote tekort aan meesters en juffen. Even vraag ik zo’n standhouder of hij dat niet zou willen doen. De jonge vent schudt daarop beslist zijn hoofd. ‘Ik moet er niet aan denken’, zegt hij.
Ik loop door en zie dan een stand met grote geel versierde ballonnen en drie in het knalgeel gestoken jonge mensen. Mijn oog valt op één van hun posters waarop ik het volgende lees.
Hé pabostudent!
Een leuke baan én een opleidingsbudget van €2.500?
Begin je onderwijscarrière met een Droomstart!
Zie hier de effecten van de ooit zo toegejuichte marktwerking. Ik neem het de gele mensjes niet kwalijk. Er zijn diverse onderwijsuitzendbureaus die niet afgestudeerde studenten een baan bieden waarbij zij meer verdienen dan het zittend personeel. Waarbij deze niet-gekwalificeerden soms ook nog een autootje van de zaak krijgen en ze meestal niet mee hoeven te doen aan teamvergaderingen en buitenschoolse activiteiten. Meesters en juffen als concurrenten van elkaar. En dat daarmee de druk op de pabo’s toeneemt, is helaas al jaren waar te nemen. Directeuren die contact zoeken met de pabo omdat student Jan bij hen op school zo goed werkt. Of de pabo niet even op een snelle manier zijn diploma kan afhandelen. Ooit trof ik zo een studente van mij, werkend op een basisschool. Ik was verrast. ‘Hé jij hier, ben je al afgestudeerd?’, vroeg ik in al mijn naïviteit. ‘Bijna, maar ik heb al een baan hier, via een uitzendbureau, leuk he?’ Ik knikte. Terug op de opleiding zoek ik op haar naam en bekijk haar studieresultaten. Nog 30 studiepunten niet gehaald, veelal op de theoretische vakken.
Ik voel opeens mijn telefoon trillen. Ik kijk op mijn schermpje en zie drie vrolijke skivrienden op een zonneterras hoog in Oostenrijkse Alpen, genietend van een biertje. Echte vrienden, die weten wanneer ze even nodig zijn, waarna ik met een grote glimlach de NOT 2023 verlaat.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comments