Morgen is het dan zover. In the land of the free and the home of the brave wordt een nieuwe president geïnaugureerd. Het maakt daarbij niet uit of de man veroordeeld is of niet, the American Dream in optima forma. Iets meer dan de helft van de Amerikanen staat morgen te juichen, de anderen treuren. Zo ook in de rest van de wereld. Zelf weet ik niet goed wat ik er mee aan moet. Machteloosheid overvalt me en een onbehaaglijk gevoel raast door mijn lijf. Dus wat kan ik anders dan schrijven. Een verhaal voor het land van de onbegrensde mogelijkheden.
Lang geleden, in een ver koninkrijk, leefde koning Argonaut. De koning was een geliefd man. Dat was hij niet alleen nu hij oud was en in de laatste fase van zijn leven, maar ook in zijn jonge jaren toen hij het land met energie en enthousiasme bestuurde. Dat deed hij niet alleen. Aan zijn zijde stond zijn vrouw, koningin Rosafiere. Argonaut en Rosafiere waren verliefd geworden tijdens een toernooi. Terwijl Argonaut de vlag van zijn vader verdedigde en won, was het Rosafiere die de winnaar de prijs overhandigde, een zilveren schild met daarop een vergulde draak. Argonaut had even naar het schild gekeken, maar verloor zich toen in de azuurblauwe ogen van Rosafiere. En dat ontging niemand. Drie maanden later luidden de klokken van de kerk en trouwden prins Argonaut en Rosafiere, die vanaf dat moment prinses werd.
Het koningschap werd ze een paar jaren later niet in de schoot geworpen. Een heftige gebeurtenis ging er aan vooraf, maar daarover werd nooit meer gesproken.
De twee leidden het land in voorspoed en vrede. Ze waren geliefd bij het volk en met andere koningshuizen werden jarenlange vriendschappen gesloten. Het huwelijk kende ook voorspoed als het om kinderen ging. Een drieling werd geboren, drie allermooiste prinsessen. En ook zij raakten geliefd bij het volk.
Zo verliepen de jaren en had niemand te klagen. Maar toen 32 jaar later koningin Rosafiere plotseling overleed was het verdriet groot. Iedereen treurde, duizenden mensen stonden rond het paleis en rouwden met Argonaut en zijn dochters mee. De koningin werd begraven en kort daarna kondigde koning Argonaut aan dat hij afstand ging doen van de troon. Hij was de langst zittende koning ooit, maar nu was het genoeg. Eén van zijn dochters zou de troon gaan overnemen.
De mensen van het land spraken met eerbied over het besluit. Een dubbel gevoel leefde. Aan de ene kant begrepen ze de koning maar aan de andere kant was er ook zorg. Zorg over de toekomst. Over dat wellicht andere tijden zouden aanbreken. Hadden ze een vooruitziende blik?
Op een avond voor de troonsafstand zat Argonaut op zijn troon. Hij had zojuist met zijn drie dochters een voortreffelijk maal genoten en dommelde nu wat. In een halfslaap, halfwakkere wereld schrok de koning op toen aan de deur van de troonzaal werd geklopt. Eén van de lakeien trad binnen. ‘Heer koning, er is bezoek. Een oude vrouw. Ze zegt dat ze een rondreizende vertelster is. En hoewel ik gezegd heb dat u vanavond met rust gelaten wilt worden, dringt zij er toch op aan u te spreken. Ze zegt dat het belangrijk is. Wat zal ik doen heer? Zal ik haar wegsturen?’
Even dacht Argonaut na en knikte toen. ‘Laat haar overmorgen terugkomen. Ik wil nu wat rust’. ‘Prima heer, ik zal het vertellen. Het is goed dat u haar later spreekt.’ De koning keek op. Zei zijn lakei nu werkelijk dat het een goed besluit van hem was geweest? ‘Wacht’, sprak Argonaut, ‘zei je dat het goed was dat ik haar later zou spreken? Waarom laat je me weten dat het goed is, ik vroeg ik je toch niet om advies?’
De lakei schrok van de toon, kleurde in zijn gezicht en stamelde dat het hem speet. Dat het een vergissing was, dat hij het nooit weer zou doen. Maar Argonaut nam daar geen genoegen mee. De reactie van zijn bediende maakte hem nog nieuwsgieriger.
‘Spreek mijn beste, waarom is het goed dat ik haar wel ontmoet?’ ‘Om de ring heer, om de ring. De ring om de vinger van die vrouw is dezelfde als die van u!’
Op dat moment vulde de troonzaal zich met een oorverdovende stilte. De koning had goed gehoord wat zijn lakei had verteld. De ring, eenzelfde ring als hij had. Dat kon maar één ding betekenen, want er was maar één iemand in de hele wereld met eenzelfde ring als hij. Het kon niet anders dan dat de bezoekster zijn verbannen zus Uergina was. Een koude rilling liep over zijn lijf, hij zuchtte diep en sprak toen: ‘Laat haar binnen komen! Deze vrouw is mijn zus!’
Enkele ogenblikken later ging de deur van de troonzaal open. Argonaut keek op. Het eerste wat hij zag was de glinstering van de ring die om één van de vingers van zijn oude zus zat. De ring die hij zo goed kende. De ring die symbool stond voor verbondenheid en voor trouw. Uergina trad binnen, langzaam maar zonder aarzeling. Zelfbewust, sterk en met priemende ogen keek ze naar de troon waarop Argonaut zat. Hij zag er moe maar behoedzaam uit.
Argonaut zag zijn zus binnentreden. Een glimlach om haar mond of was het een grijns? Op een paar meter afstand bleef ze staan en wachtte af wat er zou gebeuren. Argonaut wachtte ook. Hij keek recht in haar ogen en dacht aan wat er lang geleden was gebeurd.
Dat, ten tijde van het overlijden van zijn vader, de oude koning Richard, dat het toen zijn zus Uergina was geweest die de troon opeiste. Dat was ook haar recht, als eerstgeborene. En hoewel alle raadslieden en wijzen dit besluit niet toejuichten, was het toch Uergina die plaats had genomen op de troon en als bezegeling van haar Koningschap één van de twee Koningsringen had omgekregen. De andere ring, die iets kleiner was, was volgens goed gebruik aan de vinger van Argonaut geschoven. Als teken dat de drager van deze ring ook een houder zou zijn van de waarden van het Rijk.
Maar de jaren daarop ging het met het land steeds slechter. De nieuwe koningin liet zich zelden zien en waande zich te goed om met haar volk te spreken. Daarmee hield zij zich niet aan de waarden van het Rijk en zo kon het dus ook niet anders dan dat er weerstand kwam. Op zekere dag liep Argonaut de troonzaal binnen om zijn zus toe te spreken. Argonaut wees Uergina op de plichten van het Koningschap, op de waarden van het land. Even had Uergina geluisterd, maar al snel kwam de woede. ‘Wie denk jij wel dat je bent. Jij klein mormel. Ik ben hier de koningin en ik bepaal hoe het gaat.’ ‘Nee’, sprak Argonaut, ‘zo is het niet. Het zijn de raadslieden, het zijn de voorschriften, het is de belofte aan onze vader die bepalend zijn. Jij weet dat heel goed. Stijg af van je troon, laat je zien aan je volk, wees een goed en hartelijk mens!’ De woorden van Argonaut gonsden door de troonzaal en werden gehoord tot diep in het paleis.
Uergina luisterde maar kort naar haar broer, greep naar de Koningsdolk die haar tijdens de kroning was gegeven en gooide met volle kracht. Argonaut kon ternauwernood het wapen ontwijken. Maar terwijl de dolk door de lucht suisde ging de deur open en trad één van de oudste raadsheren binnen. Heer Hadewijn zag het vliegende wapen te laat. Met een zucht viel hij neer, de dolk recht in zijn hart. De laatste woorden die hij sprak waren: ‘Grijp in Argonaut, omwille van ons volk.’
Daarna ging het snel. Argonaut greep zijn zwaard en liep op zijn zus af. Ondertussen riep hij de wachters en gaf hen opdracht de koningin mee te nemen naar de kerker onder het kasteel. Uergina schreeuwde, krijste, gilde. Maar niets kon haar redden.
De week daarna werd heer Hadewijn begraven, hingen de vlaggen halfstok en werd rechtgesproken over Uergina. Het koningschap werd haar afgenomen en door de rechters werd de ultieme straf uitgesproken: levenslange verbanning uit het Rijk. Ze werd het land uitgezet en er werd nooit meer over haar gesproken. Argonaut werd de nieuwe koning. Dat hij daarbij de kleine ring droeg was minder belangrijk dan dat de orde herstelde.
En nu stonden daar broer en zus opnieuw tegenover elkaar.
Het was Argonaut die de stilte verbrak. ‘Wat kom je doen? Je weet dat je niet meer welkom bent in dit land. Ik zal je laten oppakken en de grens over zetten!’ Maar nog voordat de wachters geroepen werden antwoordde Uergina met een koude stem: ‘Ik kom het koningschap opeisen! Het komt mij toe, zoals het mij altijd al is toegekomen! Ik ben de oudste, ik ben de enige rechthebbende.’ Argonaut dacht even na maar vervolgde: ‘Je hebt het mis en dat weet je. Je bent uit het koningschap gezet omdat je de waarden van dit Rijk niet vertegenwoordigd hebt. Je hebt bovendien een raadsheer vermoord. Je hebt hier niets, maar dan ook helemaal niets meer te zoeken. Het Rijk zal bestuurd gaan worden door één van mijn dochters, zij zal de nieuwe koningin worden. Ik zal de wachters roepen, zij zullen je morgen direct het land uitzetten. Je doet er niet toe Uergina, niet in mijn Rijk, niet bij mijn volk!’ ‘Wachters!!!’
Maar toen de deur openging, kwamen daar niet als eerste de wachters tevoorschijn, maar de drie prinsessen. Uergina zag ze komen, grinnikte zacht en riep toen: ‘Hahaha de drie wonderschonen. De redders van het Rijk. Moet één van hen het land gaan besturen? Haha, dat is toch onmogelijk, je ziet het zelf Argonautje. Het zijn scharminkels, mormels, klunzen! Je land zal verloren gaan. Zij zullen onmogelijk de Koningsproef doorstaan!’ En met die laatste woorden werd ze vastgenomen. Argonaut beval zijn wachters om de ring van de vinger van Uergina te halen. Daarna werd ze meegesleurd de zaal uit om te worden opgesloten in één van de kerkers onder het paleis.
De prinsessen keken haar na en keken toen naar hun vader. Het was Valira, de eerstgeborene van de drieling die het woord nam. ‘Waar had ze het over vader? Een Koningsproef?’
Die avond vertelde koning Argonaut zijn dochters over de Koningsproef. Een oude wet vertelde dat indien een tweeling of meerling werd geboren niet automatisch het Koningsrecht naar de eerstgeborene ging. Een proef zou in dat geval duidelijk moeten maken wie het land zou mogen besturen. De winnaar van die proef zal dan uiteindelijk gekroond worden.
‘Maar wat moeten we doen vader? Hoe gaat die proef dan?’, vroeg Valira. ‘Het is niet eenvoudig. Jullie krijgen allen de opdracht om op pad te gaan. Je moet zoeken naar wat het meest belangrijke is voor ons land. Als je dat gevonden hebt kom je terug. De raadslieden en ik zullen vervolgens nadenken over wie het land mag besturen! Ga morgen in de vroegte. Je hebt een week de tijd.’ Met die woorden was de bijeenkomst afgesloten. De prinsessen verdwenen en Argonaut legde zijn vermoeide lijf te ruste.
De volgende ochtend vertrokken de drie. Elk vergezeld van een page en een paard, op zoek naar het meest belangrijke voor het land. De koning zag zijn dochters vertrekken. Hij zuchtte, was moe maar tegelijkertijd ook nieuwsgierig naar de uitkomst van de proef.
Na precies een week waren de drie teruggekeerd en stonden ze voor Argonaut en zijn drie wijste raadslieden.
Prinses Valira, de oudste, mocht als eerste. Uit haar tas haalde ze een plant, honingkruid. De belangrijkste plant van het land, met gezondheidskrachten waardoor mensen langer leefden in goede gezondheid. Een plant ook die hoog in de bergen groeide op een bijna onbereikbare plaats. Hoe was het mogelijk dat zij dit had? Valira sprak niet, legde de plant neer. Haar twee zussen applaudisseerden vanuit grote bewondering!
Prinses Aldijn, de middelste, trad naar voren. Zij pakte uit haar tas een grote klomp edelgoud, het belangrijkste mineraal van het land. Een mineraal dat alleen te vinden was in de diepste grotten. Hoe had Aldijn dit klaargespeeld? Ze legde het neer en liep in alle stilte terug. Ook nu applaudisseerden de andere twee zussen voor haar uitzonderlijke prestatie.
De koning wenkte toen naar zijn jongste dochter Ariël. Ze had geen tas mee, maar een opgerold kleed. Ariël legde het kleed neer, rolde het uit en pakte toen het voorwerp dat uit het kleed tevoorschijn kwam. Iedereen zuchtte en sperde de ogen ver open. Want in haar hand was Het Gouden Zwaard der Gerechtigheid te zien. Een zwaard dat lang geleden was verdwenen, dat alleen nog in verhalen voorkwam. Dat zwaard lag nu voor de koning. De prinses week naar achter en zocht haar plek. En nauwelijks stond ze daar of haar zussen glimlachten en applaudisseerden ook voor haar.
Argonaut en de raadslieden waren met stomheid geslagen. Het zwaard was terug, maar ook edelgoud en honingkruid waren belangrijke zaken. Wie van de prinsessen had hiermee het meest belangrijke gebracht? De hele avond spraken de koning en de drie raadslieden achter gesloten deuren met elkaar De prinsessen wachtten af. Evenals het volk dat in grote getalen buiten het paleis stond. Tegen middernacht waren de vier eruit. De prinsessen, de koning, alle raadslieden verschenen door de hoofdpoort van het kasteel en liepen naar het binnenplein waarna Argonaut het woord nam.
‘Landgenoten, raadslieden, dochters! Het onwaarschijnlijke is gebeurd. Mijn drie dochters zijn ieder afzonderlijk op pad gegaan om terug te komen met het kostbare dat ons land te bieden heeft. En jullie hebben vast gehoord waarmee ze kwamen! Honingkruid, edelgoud en het Gouden Zwaard der Gerechtigheid. Maar wie heeft nu gewonnen? Want wat is werkelijk het belangrijkste voor een land?’ Het is niet één van deze drie zaken maar dat wat mijn dochters vandaag hebben laten zien. Er was geen jaloezie en strijd. Er was respect, bewondering, waarachtigheid en verbondenheid. Dat is het belangrijkste, verbondenheid met elkaar! Het is daarom dat mijn raadslieden en ik besloten hebben om de twee Koningsringen in te nemen en om te smelten naar drie Koningsringen. Vanaf morgen zal ons land bestuurd worden door drie koninginnen. Zij zullen de waarden van ons land hoog in het vaandel houden zoals ooit door mijn vader Richard zo plechtig bezworen. Laat het feest beginnen, niet voor een dag, maar voor een hele week! Leve ons land, leve ons Rijk!’
Een luid gejuich steeg op. De prinsessen keken vereerd naar hun vader die liefdevol naar zijn dochters teruglachte. Toen keerde hij zich om en verdween in het kasteel. In de troonzaal gekomen zocht hij een bank, legde zich neer en sloot, met een glimlach om zijn mond, voorgoed zijn ogen.
Wil je meer van me lezen? Kijk dan eens op https://www.gertspeelt.com/. Je kunt daar ook mijn boeken bestellen met daarin vele korte verhalen.
Commentaires