Wanneer je iemand verliest van wie je houdt, herinnert het je eraan dat het leven geen oefening is! (Roger Waters, 2023)
Je moet het gezien en gehoord hebben. Je moet het ondergaan en gevoeld hebben. Je moet erbij geweest zijn om je dan te realiseren dat je bijna niet kunt navertellen wat je meegemaakt hebt. Dat je, zodra je toch een poging doet om te vertellen hoe het was, er razendsnel achter komt dat het haast onmogelijk is om datgene duidelijk te maken waar jij getuige van bent geweest. Dat het concert This Is Not A Drill van de 79-jarige Roger Waters dieper gaat dan je in woorden kunt uitdrukken.
En toch…. toch doe ik een poging omdat er urgentie is in datgene wat Waters, muzikant, componist, artiest en voormalig bandlid van de roemruchte Engelse band Pink Floyd al zijn hele leven aan het vertellen is: stop geweld en luister naar elkaar!
In 1943 wordt Waters geboren. Vijf maanden later sneuvelt zijn vader als soldaat in Italië. Het verdrietige familieverhaal is nog triester als je weet dat de vader van Roger zelf ook als 5-jarige zijn vader verloor tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het is het aangrijpende verhaal achter het legendarische album The Wall dat de band Pink Floyd in 1979 uitbrengt over verdriet, rouw en het missen van een vader.
Gaandeweg echter verdwijnt de chemie tussen de leden van Pink Floyd met als gevolg dat de band in 1983 uit elkaar spat. Als tiener ken ik in die jaren eigenlijk alleen maar het nummer Another Brick In The Wall en laat dus geen traan om het heengaan van de band. Maar met het ouder worden verdiep ik me meer en meer in de politiek en de toestand in de wereld. Een wereld waarin geweld soms normaal lijkt en waarin de verschillen tussen arm en rijk alsmaar groter worden. Een wereld ook waar grootmachten bepalen hoe de orde is en wie niet luistert meedogenloos gestraft wordt. Met mijn verdiepen in die wereld komen opeens de muziek en de teksten van Waters in mijn leven.
Waters stelt het scherp. Zo laat hij het bijvoorbeeld niet na om met grote regelmaat zijn afschuw uit te spreken over hoe Israël zich opstelt ten opzichte van de Palestijnen. In zijn ogen is Israël de bezetter en worden daarbij manieren gehanteerd die niet zouden misstaan in Nazi-Duitsland. Met deze vergelijking worden natuurlijk liters olie op het vuur gegooid en is elke nuance van tafel. De Westerse wereld op de achterste poten, al helemaal als Waters in 2022 verklaart dat weliswaar de Russen de agressor zijn in Oekraïne maar dat de Westerse rol in het ontstaan van deze oorlog zeker ook meegenomen moet worden.
Het gevolg van deze opmerking laat niet lang op zich wachten. Meerdere Europese steden die Waters met zijn tour zou aandoen laten weten dat hij niet meer welkom is, waardoor hij in Europa dreigt te verdwijnen in het verdomhoekje van de politiek correcten. Maar dan is er gelukkig nog altijd Amsterdam met zijn eeuwenlange liberale opvattingen die bij onze hoofdstad horen. En zo kon Waters deze week dus toch drie keer in een uitverkochte Ziggo Dome zijn verhaal doen. Een verhaal, dat in mijn ogen, verteld moet worden.
Als het concert begint en de eerste beelden op de gigantische videoschermen worden getoond is het stil. Ik zie een animatie van een kapotgeschoten stad uit de verre toekomst. Mensen lopen verdwaasd en verdoofd rond. Het is duidelijk, deze stad is getroffen door oorlog en geweld. De apocalyptische beelden zijn beangstigend. Vervreemdend is het ook dat bij het tonen van deze beelden het wereldberoemde nummer Comfortably Numb op een andere manier wordt gespeeld dan dat het elk jaar in de top van de Top 2000 is te horen. Als het lied dan na zo’n zes minuten gespeeld is, is het stil in de zaal. Een ieder is diep onder de indruk.
Zo gaat het ruim tweeëneenhalf uur lang. Vele beelden en woorden worden op de schermen getoond waarin keer op keer geweld wordt verafschuwd en opgeroepen wordt om ertegen in actie te komen. Daarbij wordt het vaak stil in de zaal, komen de teksten en beelden bij velen binnen en ontstaat er een magische vorm van saamhorigheid. Een saamhorigheid over dat het anders moet in de wereld omdat, zoals Waters het uitschreeuwt: ‘We can all agree that the situation we find ourselves in on this beautiful fragile planet is completely fucked up!’ Zijn kreet raakt me en ik merk dat somberheid bij mij nu om de hoek loert.
Maar dan, net op het moment dat het misschien wel iets te zwartgallig wordt, verschijnt opeens met hulp van laserlicht een serie driehoeken met daar binnenin het projectiescherm gevuld met foto’s van prachtige gezichten in de kleuren van de regenboog. Het is een eerbetoon aan alle gewone mensen die het beste met elkaar voorhebben. Ja, dit is het antwoord. Opeens is er ruimte en toont Waters zicht op een betere wereld. Kijk en bewonder de mensen om je heen, respecteer dat anderen een andere mening kunnen hebben en richt je op datgene wat ons verbindt in plaats van te kijken naar waarin we verschillen. Want ja, het leven is inderdaad geen oefening, er is na dit leven geen tweede kans.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comentarios