Daar sta ik dan op de stoep van een twee-onder-een-kap woning in het Drentse Gieten. Ik bel nog niet aan maar wacht heel even. Want hoewel ik zin heb in de ontmoeting, voel ik toch ook een beetje spanning. Het is ook al zo lang geleden dat ik hem zag. Zullen we elkaar nog herkennen? Zullen we elkaar wat te vertellen hebben? Zal het meevallen? Of juist niet?
Even denk ik terug aan het Messenger berichtje dat ik halverwege januari van hem kreeg. Het was een reactie op een verhaal van mij dat geplaatst was op de facebooksite Het collectieve geheugen van Gieten. Ik schreef in dat verhaal over mijn belevenissen tijdens een schoolwerkweek van de mavo in Gieten. Ik dankte hem voor zijn reactie en hij reageerde snel met: Misschien een leuk idee om eens een kopje koffie te komen drinken? En dus sta ik hier nu op de stoep van zijn huis en druk op de bel. Een paar seconden later gaat de deur open en staan we kort naar elkaar te kijken voordat we iets zeggen. Ja hoor, het is hem! Hier staat mijn docent Duits van mijn mavotijd begin jaren 80: meneer Hommes. Wat gaaf!
Tringggggg klinkt opeens de harde bel van mijn voordeur. Ik schrik ervan. Niet dat ik het niet verwacht had, maar ik ben nog druk bezig met het opruimen van de tafel. Het moet er toch een beetje netjes uitzien voordat mijn bezoek binnenkomt. En dus ben ik nog druk doende om wat spullen op te ruimen. Ik leg de laatste papieren weg en loop dan naar de voordeur. Ik wacht nog even met opendoen. Want hoewel ik zin heb in de ontmoeting, voel ik toch ook een beetje spanning. Het is ook al zo lang geleden dat ik haar zag. Zullen we elkaar nog herkennen? Zullen we elkaar wat te vertellen hebben? Zal het meevallen? Of juist niet?
Even denk ik terug aan het LinkedIn berichtje dat ik op 12 februari van haar kreeg. Volgende week geef ik een cursus in Dronten. Zou je toevallig tijd hebben om een drankje te drinken daarna? Ik antwoordde dat me dat leuk leek maar nodigde haar ook uit om te blijven eten. Haar antwoord was: wat leuk, gezellig! En nu sta ik in de gang en open de deur. Ja hoor, het is haar! Hier staat één van mijn leerlingen uit één van mijn eerste klassen uit de jaren 90. Ik herken haar direct, hier staat Claire. Wat gaaf!
Mijn bezoek aan meneer Hommes, tegen wie ik nu Jan mag zeggen is geweldig. Ruim tweeëneenhalf uur praten we over de mavotijd, over het nu en over wat ooit gaat komen. Jans vrouw Hannie, ook ooit werkzaam in het onderwijs, vult aan, praat mee en met zijn drieën hebben we een prachtige middag. Ik vertel wat de mavotijd met mij als leerling gedaan heeft. Dat ik genoot van Jans lessen waarbij hij op een activerende manier lesgaf en ik Duits een prachttaal ging vinden. Dat zijn passie voor de taal op mij overstraalde en ik het vak biologie liet vallen om voor Duits als examenvak te kiezen. Wat heerlijk ook om nu als onderwijsman van Jan te horen hoe destijds het onderwijs vorm werd gegeven en hoe de docenten van de mavo wel en niet met elkaar samenwerkten. Deze blik in de onderwijskeuken van de mavo van toen, vind ik prachtig. En wat een mooi moment als Jan een van boven gehaalde agenda laat zien uit het schooljaar 82-83 en ik mijn naam lees met daarachter een imposante rij cijfers die ik dat jaar voor mijn toetsen Duits haalde. Jans herinneringen aangevuld met de mijne. 1+1 wordt 3.
Het bezoek van Claire is ontzettend leuk. Ze zegt nu Gert tegen me en samen halen we herinneringen op. Heerlijk om van haar te horen hoe fijn ze de tijd in mijn klas heeft gevonden en hoe ze na jaren van studie nu gynaecoloog is en met haar eigen bedrijf Beval Beter haar diepgaande expertise op het gebied van preventie van traumatische bevallingen deelt met verloskundigen, artsen en collega gynaecologen. Ik ben trots op haar en we hebben elkaar veel te vertellen. Haar herinneringen aangevuld met de mijne. 1+1 wordt 3.
Als Claire ’s avonds laat weer vertrekt en ik de deur achter haar sluit, prijs ik me gelukkig met deze avond, net zoals ik me een paar dagen daarvoor gelukkig prees met de ontmoeting met meneer Hommes. Wat heeft onderwijs toch een geweldige impact op mijn leven. Vaak prijs ik me gelukkig met al mijn mooie herinneringen aan vroeger zaken. Maar als die herinneringen zoals deze week weer even tot leven komen voel ik me rijker dan de rijkste man op aarde.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comentários