Met nog maar een paar uur te gaan knipoogt 2024 al vrolijk naar me. Laat maar komen. Ik heb er best zin in en hoop dat anderen dat ook hebben. En dat we dan iets beter ons best gaan doen. Dat de lange teentjes wat krimpen en het luisterend oor juist wat gaat groeien. Dat we een scherper oog krijgen voor de zorgen van een ander en vooral ook dat we wat meer mèt elkaar zijn in plaats van steeds meer alleen.
Maar terwijl ik dit allemaal denk, is er ook dat andere stemmetje. Dat 2024 misschien best wel oké zal zijn, maar dat de rottigheid niet zal afnemen. Dat er nog steeds veel ongelijkgestemden zullen zijn die zich steeds luider laten horen en vooral niet de ander willen zien. Dat de ellende in Oekraïne, Israël en Gaza niet straks om 00.01 uur voorbij zal zijn. Dat ……..
En zo ben ik bijna terug bij af. Moet 2024 nog beginnen en voorzie ik nu al rampspoed en ellende. Maar dat laat ik mij dus even niet gebeuren hè. Niks van dat al! Want sinds gisteren weet ik namelijk hoe het beter kan. We moeten in het nieuwe jaar zo snel mogelijk een Belgisch trekpaard kopen!
Aan de Rijspolder, een doodlopend weggetje naar bungalowpark De Monnik op Schiermonnikoog, staan ze. Zeven grote stoere Belgische trekpaarden. De één nog robuuster dan de ander. Ze staan daar maar wat in een modderig stukje land, eten wat droog hooi dat in balen voor ze klaar ligt, kijken naar de mensen die langs lopen en stralen rust en tevredenheid uit. Als die voorbij wandelende mensen dan verwonderd blijven staan om naar ze te kijken, zien ze in de prachtige diepe ogen van het paard hun spiegelbeeld terug. En dan gebeurt het wonderlijke. Want met dat je jezelf ziet staan in de ogen van het paard, komt de rust en kracht van het paard je zomaar tegemoet waaien. Je hoeft het alleen nog maar even in te ademen.
Zo sta ik deze krachtbonken te bewonderen en doe een poging om ze te aaien. Tussen hen en mij hangt één miezerig dun draadje zonder stroom en daarvoor sta ik met mijn schamele lijf. ‘Kom dan jong, zal ik je eens aaien’, fluister ik stoer. Maar òf het beest is doof òf het verstaat geen Nederlands, want er wordt geen millimeter dichterbij geschoven. Het is alsof het paard naar mij fluistert dat ìk maar dichterbij moet komen. Dus schuifel ik ietsje dichter naar het draadje maar hou toch een respectabele afstand aan. Mijn lange arm kan dan, als ik deze volop strek, de neus van het paard raken. Ja, deze afstand moet voldoende zijn, hier zullen paard en ik het mee moeten doen. Voorzichtig komt nu de neus dichterbij en ik doe hetzelfde met mijn hand. En zo, ergens op het middelpunt van ons beider actie, raken we elkaar aan en kijk ik in het linkeroog van dit magnifieke dier. Ik voel me rustig en totaal op mijn gemak.
Precies op dit moment realiseer ik me dat hier, in dit modderige stukje land op Schiermonnikoog, het antwoord staat voor 2024. Het enige dat me rest is nog even via ikwileenbelgischpaard.be een bod uitbrengen, zodat ik de eerste week van het nieuwe jaar een heuse Belg in mijn achtertuin heb staan. Dus bij dezen wens ik iedereen, ook namens mijn Belg, een fantastisch en gezond 2024 toe!
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd. Wil je mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ met daarin meer dan 100 verhalen? Kijk dan op https://www.gertspeelt.com/boek.
Comments