Mijn wekelijkse verhaal zou dit keer kunnen gaan over mijn twee fantastische weken in Finland. Over het warme weerzien met zoon Jesse, over de (sneeuw)wandel- en struintochten door de Finse wouden, over het vuurtje stoken en worstjes braden, over de sauna’s, over de werkelijk onverstaanbare Finse taal en over de overweldigende natuur.
Maar niet vandaag.
Het zou ook kunnen gaan over de zich voortsukkelende kabinetsformatie. Over dat je ziet dat ze elkaar eigenlijk niet zo moeten. Over dat men druk is met polariseren en het woord verbinden niet in de vier vaandels staat terwijl dat wel zou moeten. Over dat alleen Wilders in dit land weet wie beoogd minister-president is en de overige 17.7 miljoen inwoners niet en hoe belachelijk dat is en dat het wellicht nog belachelijker is dat niemand zich daar druk om lijkt te maken. Of over het wegschuiven van de grote problemen op vluchtelingen en andersdenkenden en over hoe gevaarlijk ik dat vind.
Maar niet vandaag.
Het zou ook kunnen gaan over de Eurovisiesongfestivalsoap in Malmö. Over wat nu wel of niet gezegd of gedaan is. Over de diskwalificatie en of Joost Kleins lied nu wel of niet had kunnen winnen. Over de meningen van zovelen over deze zaak en mijn verwondering daar weer over.
Maar niet vandaag.
Natuurlijk kan het ook gaan over de protestacties in Amsterdam. Over het bezetten van een universiteitsgebouw en het vernielen daarvan. Over de mening van een demonstrant die zegt dat die vernieling helemaal niet zo erg is omdat in Gaza veel grotere vernielingen zijn. Over de Amsterdamse klinkertjes die door de lucht zweven en over de harde klappen van de politieknuppels. Of over mijn moedeloosheid als het over Gaza en Israël gaat. Over het uitzichtloze, over het immense verdriet en de verscheurende kwaadheid en over de oneindigheid daarvan.
Maar niet vandaag.
Schrijven zou ik kunnen over onze prachtige voortuin. Die zo mooi in bloei staat en een waar paradijs is voor veel insecten. Over het frisse groen, de zoete geuren en de mooie kleuren. Over een kikker die weg plonst in de waterbak en onze kat Ayden die als een struikrover zich een weg baant door de vele planten. Over mijn fijne bankje, waar ik zo af en toe op zit en de helende kracht van de tuin voel.
Maar niet vandaag.
Nee, vandaag kan en moet het maar over één echt belangrijke zaak gaan en dat is de promotie van FC Groningen. Over de aanvankelijk belabberde start van de competitie en de lamlendige instelling op het veld. Over dat ik me in die weken vaak afvroeg waarom ik eigenlijk nog ging, maar steeds toch weer afreisde, omdat er altijd die hoop is. En dat dan eind oktober het schip begint te keren omdat trainer Lukkien eindelijk kiest voor de eigen jeugd die vol energie en passie de trouwe supporters achter zich weten te krijgen en er weer hoop gloort aan de groen-witte horizon. En dat ik pas echt door ging krijgen dat het goed zou komen toen we die trainer in Groningen hoorden spreken op de uitreiking van de sportprijs van het jaar. Hij sprak met vertrouwen, met een heerlijke nuchterheid en toen Lilian, die naast me zat, zei: ‘Het gaat helemaal goed komen met Groningen’, ik een zucht van oplichting slaakte.
En het moois dat er daarna dit seizoen volop te zien was, met aan het eind dus die dik verdiende promotie. En ja, ik weet heus wel dat het volgend jaar weer lastig zal worden en dat die jonge spelertjes het moeilijk gaan krijgen in de eredivisie. Maar wat zal dat? Want daar schrijf ik vandaag immers niet over.
Nee, niet vandaag!
Wil je meer verhalen van me lezen? Kijk dan eens op https://www.gertspeelt.com Je kunt daar ook mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ bestellen met daarin meer dan 100 verhalen.
Comments