Nou dat valt nog niet echt mee, zo’n eerste week in het nieuwe jaar. Ik merk dat ik de zeilen moet bijzetten om mijn goede moed van de week ervoor te behouden. Het toen nog onbetreden pad van 2022 is deze week in rap tempo voorzien van diepe sporen. Zo diep zelfs dat indien je er niet op verdacht bent, je voortgang danig kan gaan wiebelen, zoals een auto schommelt bij het volgen van rijsporen in het wegdek.
Tijdens mijn laatste eilanddag op 3 januari vrees ik er al een beetje voor. Op het moment dat de trossen los zijn en de veerboot Monnik mij terugvaart vanaf Schiermonnikoog naar het vasteland, komt dat gevoel vooral. Ik heb dat altijd bij overtochten. Eenmaal op de boot naar een eiland is er de opgeruimdheid van het nieuwe. Het leven lacht en straalt. Maar tijdens de terugreis komt de boemerang genadeloos terug. Met het vasteland in zicht weet ik wat er gaat komen en dat stemt toch altijd ook wat somber.
Een weekje Waddeneiland maakt me rustig, geeft lucht en verfrist. Waardoor dat precies komt weet ik niet. Is het de krachtige wind, het zingen van de wulpen, het tepiettepiet van de scholeksters of de vergezichten in het land van duin en zand? Komt het door de opgeruimde mensen die je op een eiland ontmoet, die er allemaal even uit zijn of komt het door het niet hebben van een gevulde agenda? Of is het wellicht de goede moed waarmee ik altijd een nieuw jaar in wil met hernieuwde hoop op kleur, flair, moed en humor?
Hoe het dus precies zit weet ik niet, maar ik merk wel dat het nagenieten van mijn waddenweek deze eerste week danig onder druk komt te staan. Eenmaal terug in de polder is er elke ochtend de krant, volg ik de actualiteiten op de voet, is het kijken naar nieuws op het Journaal, Twitter, Op1 en Beau dagelijks aan de orde. En dat is deze eerste week van 2022 wellicht niet zo slim. Een boel boze mensen, enge oproepen van politici, het neerschieten van demonstranten in Kazachstan, de explosieve groei van Omikronbesmettingen en de Groningers die zich andermaal in de steek gelaten voelen doordat de gaskraan weer verder open gaat. Somberheid alom en dit alles vraagt om actie!
Want zo wil ik 2022 toch niet in?
En dus kijk ik vandaag wat vaker terug naar de foto’s op mijn mobiele telefoon. Foto’s van speciale momenten, van mooie mensen, prachtige landschappen en van gave initiatieven. Daarbij blijft mijn oog steken bij een foto die ik de afgelopen zomer heb genomen tijdens mijn vakantie in het Drentse Gasselte. Het is een foto die me terugbrengt naar het mooie initiatief dat mensen soms ongevraagd nemen, gewoon omdat ze het leven mooier willen maken.
Die dag fiets ik van Gasselte naar Gieten om daar in de lokale supermarkt boodschappen te doen. Ik neem daarbij het Brummelpad als route. Het Brummelpad is het fietspad tussen beide dorpen, een pad door struweel, akker en veld. Het is een prachtig pad, maar vandaag is het nog mooier want ergens halverwege, direct na een flauwe bocht, zie ik een schitterend ingerichte picknicktafel. Een mooie bos veldbloemen valt als eerste op, een weldaad aan kleur en vorm. Daarna zie ik de vele vrolijk versierde potten met zelfgemaakte jam, vers gebakken muffins en koekjes, een pot snoepjes en wat flessen met sap met daarbij een boekje om wat in te schrijven. Het tafereel is van een verstilde schoonheid en ik besluit om te stoppen. Ik zie een mevrouw die met een kruiwagen komt aangelopen. Ik groet haar en vraag of zij deze tafel zo mooi heeft ingericht. De vrouw knikt en bedankt me voor het compliment. We praten wat en ik vertel haar dat ik denk dat zij er met deze tafel voor zorgt dat de mensen die hier langs fietsen een iets mooiere dag hebben als ze dit zien. Ze glimlacht. ‘Ik doe dit omdat ik het zelf zo mooi vind. En als mensen wat willen eten of drinken dan kan dat hier. En ze mogen wat betalen, maar dat hoeft niet hoor. Ik hoef er niks aan te verdienen.’ Die vakantie fiets ik vaak over het Brummelpad en geniet van haar initiatief.
Nu ik de foto met de daarbij horende herinnering aan die mooie plek en aan die gave mevrouw weer zie, besluit ik om ‘m uit te printen en op mijn kamer te hangen. Om ervoor te zorgen dat ik het mooie blijf zien en me niet mee laat sleuren in de somberheid van deze tijd.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comments