‘Het is wel even een naar gevoel hoor!’ De volledig ingepakte medewerkster van de coronateststraat in Dronten kijkt me aan terwijl ze dit zegt. Ik knik. ‘Ontspan maar lekker’, is haar volgende advies.
Mijn gedachten gaan terug naar jaren geleden toen mij als kleuter iets naars overkwam. De hak van een klasgenootje kwam tijdens het steppen te hoog. Op zich nog niks aan de hand, ware het niet dat ik te dicht achter haar stepte. Haar schoen knalde tegen mijn neus. Ik hoorde een kraaak. Dat is alles wat ik me herinner van het moment zelf. Ik weet niet hoe erg het bloedde en hoe we naar de dokter of ziekenhuis gingen. Ik kan me ook niet herinneren hoe lang ik in het ziekenhuis lag. Mijn neus was gebroken en ongetwijfeld was ik enorm zielig. Want ja, dat kan ik heel goed, zielig zijn als ik ziek ben. Het enige dat ik me kan herinneren is dat een arts watten uit mijn neus haalde en dat hij met een soort staafje diep in mijn neus porde. Nog steeds voel ik dit als ik terug denk aan die ervaring. Het was een naar gevoel en daarom is het best een dingetje voor me dat iemand aan en vooral in mijn neus zit te porren.
Oké, ik moet me dus ontspannen. Ik zucht, knik en vervolgens verdwijnt het wattenstaafje in mijn rechterneusgat. ‘Ja het gaat goed, nog een klein stukje, ja hoor dat was het al weer.’ Triomfantelijk kijkt de mevrouw me vanachter haar beschermingsbril aan. Hoewel ik door het mondkapje haar mond niet kan zien, stralen haar ogen wel. Die staan op glimlachen. Ze heeft het goed gedaan. Beheerst, vakkundig en met aandacht voor mij als geteste. En ik? Ik heb het ook goed gedaan. Alweer! Want dit is de tweede keer dat ik de pcr-coronatest doe. Ook tijdens deze keer gingen mijn gedachten terug naar kleutertje Gert, maar ook nu vroeg grote Gert zich na afloop af waarom hij eigenlijk een beetje opzag tegen deze test. Want ja, die pcr-test ondergaan valt gewoon mee en staat in het niets bij het breken van een neus.
Toen ik vorig jaar maart ziek werd, mocht ik niet getest. Dat was alleen voor mensen die in het ziekenhuis lagen met coronaklachten. Ik vond dat gek. Waarom mochten patiënten die al in het ziekenhuis lagen wel getest en mensen die met serieuze klachten thuis zaten niet? Pas na twee maanden mocht ik getest. Mijn besmettingsperiode was toen allang voorbij, helaas de ziekte nog niet. De uitslag was negatief. Het was tijdens dit begin van de coronacrisis bij mij net als bij zovelen: vanaf het begin ziek, pas veel later getest, uitslag negatief.
Gelukkig is het testen nu op grote schaal wel bereikbaar voor iedereen. Dat is een goede zaak. Hoe meer er getest kan worden, hoe meer zicht er komt op dit nare virus. Ik vind het daarom ook goed dat Dronten meedoet aan het project Grootschalig Testen. Zo hoopt men meer te weten te komen over hoe het zit met de verspreiding van het virus en welke varianten er zijn. Wellicht zijn er zelfs clusters en kunnen die zo vroegtijdig ingedamd worden. Ook wordt gekeken naar hoe je het beste grootschalig testen kunt inzetten qua organisatie en infrastructuur. Een andere vraag is om te kijken hoeveel mensen bereid zijn zich te laten testen ook al hebben ze geen klachten. Met al deze gegevens kan extra beleid gemaakt worden om zo te komen tot een grotere kans op het sneller opengaan van winkels, bedrijven, restaurants, sportclubs, bioscopen, kappers, theaters, middelbare scholen, mbo, hbo, universiteiten enzovoort, enzovoort.
Naast deze pilot in Dronten zijn er op dit moment wereldwijd ook diverse andere coronapilots. Eén ervan is het testen van mensen die naar een evenement zoals een voetbalwedstrijd, een festival of een concert gaan. Ben je negatief getest dan mag je naar binnen. Test je positief, dan uiteraard niet. Ik ben de mensen die aan dit soort pilots meedoen enorm dankbaar. Dankzij de data die zo verzameld worden kan er straks weer meer. Want ja, ik wil dolgraag weer naar mijn oogstrelende FC Groningen, het fantastische Wijlandfestival en de geweldige Meerpaaldagen in Dronten.
Om al die redenen wil ik dus graag meedoen aan dit project. Toen ik vanuit de gemeente benaderd werd om aan de voorlichtingscampagne mee te doen, hoefde ik niet lang na te denken. Natuurlijk wilde ik meedoen en gaf ik toestemming om foto’s van mijn hoofd te gebruiken tijdens die campagne. Maar nu die foto’s overal opdoemen, geef ik toe dat het voor mij, net als voor vele anderen, best even schrikken is. Mijn hoofd zo groot op een poster, in de krant en in een filmpje dat op het internet rondcirculeert, oei zo kom ik wel heel dichtbij. Maar goed, beste inwoners van de gemeente Dronten, bijt even door die zure appel heen. Laat mijn hoofd een aanmoediging zijn om mee te doen. Want erger dan zo’n hoofd kan het testen toch niet zijn?
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comments