Het is een onverwacht moment dat mijn dag opeens doet glanzen. Ik sta voor een doek met daarop geschilderd een indrukwekkende diepblauwe golf in groen, turquoise en zwart, dat als een dreigend gevaar omhoog is gericht, met daarbij opspattend wit schuim. Op de achtergrond nog de zeilen van een ver schip, tegen een lucht van roze-oranje. Terwijl ik kijk hoor ik de wind en voel het spattende zoute nat tegen mijn wangen. Het schilderij, geschilderd door de Noors-Nederlandse schilderes Betzy Akersloot-Berg, brengt me waar je in Vlieland niet omheen kan: de indrukwekkende zee!
‘Nou, veel wandelplezier dan nog maar op deze grijze dag.’ De eigenaresse van strandpaviljoen Oost knikt me vriendelijk toe. ‘Dat gaat wel lukken, want zelfs in het grijze is veel te zien hoor’, glimlach ik haar tegemoet. Een glimlach die weer terug is gekeerd nadat ik daarvóór de rekening betaalde van mijn cappuccino en appeltaart. Een slordige euro 9,50! Even kijk ik naar haar als ik dit indrukwekkende bedrag hoor. Maar omdat ik mijn dag niet wil verpesten en daarom maar voor mezelf besluit dat de koffie met taart wel 9,51 waard is, lach ik haar vriendelijk toe. En met een ‘fijne dag nog’, vertrek ik richting het strand.
De koude oostenwind is aangetrokken en een mengsel van regen- en opspattend zeewater kletst tegen mijn brillenglazen. Het is heerlijk fris en terwijl ik wandel ervaar ik een diepe ontspanning in mijn hoofd. Het is als zo vaak als ik aan zee ben. Ongeacht het weer, het is er altijd fijn! De weidsheid, de kracht en energie, de kleuren, geuren en grillige vormen in het zand zijn indrukwekkend. En als altijd verandert de grote Gert ook nu weer in een klein mannetje dat wordt opgeslokt door de grootsheid van de natuur.
Plotseling zie ik een zwart kopje boven de golven uitsteken. Op slechts een meter of tien kijken twee donkere zeehondenogen me aan. Ik blijf staan en kijk terug. Een poosje staan we zo naar elkaar te loeren. Ik genietend van die prachtige ogen en de serene rust die het beestje uitstraalt en de zeehond zich vast en zeker verbazend over die lange man met zijn blauwe jas en pet die zo ontspannen staat te genieten van zijn uitzicht. Dan duikt het beest onder. Ik wacht nog even om te kijken waar het zich weer aan de oppervlakte zal laten zien. Tevergeefs. Ik zie het dier niet meer en besluit verder te lopen. Maar als ik zo’n tien meter verder ben, komt de zeehond opeens weer boven water en zie ik tot mijn verwondering dat het diertje met me meezwemt, me daarbij constant in de gaten houdend. Het is een prachtig moment en als de zeehond dan opeens weer onderduikt, overweeg ik even om keihard naar de duinen te rennen om me daar te verstoppen om vervolgens te gluren wat de zeehond zal doen als die ziet dat ìk nu verdwenen ben. Maar dit bedenkend zie ik dat ik al te laat ben, want daar verschijnt opnieuw het kopje boven de golven. Nog één keer kijken we elkaar aan waarna het dier onderduikt en ik het niet weer zie. Wat een gouden glans op deze grijze dag.
Donkere wolken zijn nu te zien en omdat ik geen zin heb in een kletsnat pak versnel ik mijn wandelpas richting het dorp waar ik met Lilian en vrienden heb afgesproken om te lunchen. Kort nadat we elkaar treffen en een plek hebben gevonden in restaurant Zeezicht, klettert de regen tegen de ramen.
De lunch is heerlijk en het gezelschap is fijn. We kletsen veel en zien dan na zo’n anderhalf uur dat de regen is gestopt. We nemen afscheid van elkaar en Lilian en ik hebben nog ruim twee uur totdat de boot richting Harlingen vertrekt, hetgeen ons tijd geeft om naar het prachtige Tromp’s Huys te gaan.
Tromp’s Huys is een museum waarvan ik al had gelezen dat er schilderijen hingen van ene Betzy Akersloot-Berg. Geboren in Noorwegen in 1850, gestorven op Vlieland in 1922. Dat moet wel een bijzonder verhaal zijn, bedenk ik me als ik lees over haar werk. En dat het bijzonder is, wordt snel duidelijk. Betzy gaat dwars tegen alle heersende regels en gewoonten in en zoekt als zelfstandige vrouw haar eigen pad. Een krachtige vrouw die na wat omzwervingen in Nederland belandt, dan haar man Gooswinus Akersloot ontmoet, waarna dit paar uiteindelijk op Vlieland gaat wonen in één van de oudste panden van het eiland. En hier op Vlieland schildert ze de mooiste schilderijen in de stijl die past bij de Haagse School. Schilderijen die je meenemen naar de zee en je de kracht daarvan laten voelen. Als Betzy sterft blijft een groot deel van haar collectie achter in het huis. En dat is een geluk voor Vlieland. Want met die collectie bezit Vlieland een ware schat.
Ik kijk nog eens goed naar die imposante golf, hier op de doek voor me. En opeens zie ik daar tussen het opspattend schuim een klein zwart kopje opduiken met twee mooie donkere ogen. Als één van die ogen dan naar me knipoogt en ik terug wil knipogen, ben ik andermaal te laat. Want zo snel als het kopje tevoorschijn kwam, zo snel is die nu weer ondergedoken en dus rest mij een grote glimlach, hier staande voor dit imposante doek.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comments