‘Meester, ik weet nu dat ik goed ben in onderzoeken.’ Voor me staat één van de leerlingen uit mijn groep 4/5. Het is een groep hoogbegaafde kinderen, afkomstig van diverse Dronter basisscholen die elke woensdag naar basisschool Het Wilgerijs gaan en mij daar dan in de vroege ochtend met een brede glimlach om mijn lippen aantreffen. Want glimlachen doe ik veel op die woensdagen. Ik vind het werkelijk fantastisch om ‘mijn’ kinderen elke week weer te zien en hun verwachtingsvolle blikken waar te nemen over wat ze die dag gaan leren. En nu dus dit mooie inzicht bij één van de kids. ‘Ja, dat klopt’, zeg ik, ‘je bent inderdaad goed in onderzoeken.’
‘Meester ga je ook weer voorlezen? Meester geef je ook weer een biologielesje? Meester gaan we vandaag ook weer onderzoeken?’ Het zijn dit soort vragen die ik dan zo aan het begin van de ochtenden hoor. Sommigen vragen me niks en kijken, voordat ze naar hun tafel gaan, naar het bord waarop ik geschreven heb wat we die dag gaan doen. ‘Yes, we gaan weer onderzoeken’, hoor ik dan en zie glimmende oogjes naar mij kijken, die nog meer gaan glimmen als ze de vijf microscopen zien staan die ik voor het raam heb opgesteld. ‘Het is net een laboratorium hè meester?’
Ik heb het gemist, lesgeven aan kinderen. Ik wist dat ook wel toen ik in 2000 als meester afscheid nam van mijn toenmalige basisschool en in Deventer op de pabo kwam te werken. Ik voelde het ook, telkens als ik weer een student in de stage bezocht. Ik achter in de klas zittend om de student te beoordelen, terwijl ik toch eigenlijk het liefste zelf voor die klas wilde staan. Het gemis ging ook nooit helemaal over. Sterker nog, het nam gaandeweg de jaren alleen maar toe. Dus toen zich vorig jaar de kans voordeed om weer voor één dag in de week met kinderen te werken, was dat voor mij een ware hoofdprijs. Een eigen klasje waarin ik zelf mag bepalen wat ik doe. Geen protocollen, geen voorschriften, geen administratieve rompslomp, geen vergaderingen. Nee, gewoon lekker lesgeven zoals deze meester dat zelf voor zich ziet, daarbij geïnspireerd door materiaal dat voor hoogbegaafden is ontwikkeld en ondersteund door collega Marjolein die als hoogbegaafdheidspecialist het geheel bewaakt.
Hoewel ik me natuurlijk heb verdiept in hoogbegaafdheid en er best wat van weet, noem ik mij geen specialist op dat gebied. Ik geef eigenlijk les zoals ik dat al jaren doe. Vol energie, geïnspireerd en altijd positief. ‘Ik snap gewoon niet waarom jij niet op een basisschool werkt in plaats van bij ons op de pabo’, zegt studente Emma tegen me als ik een paar weken geleden met haar en andere studenten een school in Londen bezoek. ‘Hoezo?’, vraag ik haar. ‘Nou gewoon, zonet in de pauze, als jij dan op het schoolplein loopt met al die kinderen dan is het net alsof je een magneet bent, dan staan er opeens zoveel kinderen om je heen.’ Ik knik. Het klopt. Contact maken met kinderen gaat me makkelijk af en ik smul van hun nieuwsgierigheid en enthousiasme.
‘Vandaag gaan we opnieuw onderzoeken. En net als de vorige keren gaan we weer kijken naar kleine dingen die er wel zijn maar die we maar moeilijk kunnen zien met het blote oog. Deze keer gaan we vogelveren heel goed bekijken en zal je leren wat de vlag, schacht, spoel en baarden van een veer zijn.’
Als dan even later de kinderen met behulp van een loep en een microscoop aan het onderzoeken zijn en zij van mij moeten tekenen wat ze zien, vermeld ik er wel bij dat ik vandaag een strenge meester ben. Dat ik tekeningen wil zien waarop precies is nagetekend wat er gezien wordt. Een paar kinderen grijnzen wat en kijken me aan alsof ze denken dat ik een grapje maak. Maar als ik iets later met een strenge blik ‘afgekeurd’ zeg nadat ik een tekening heb bekeken, is opeens duidelijk dat meester vandaag inderdaad streng is. En ze weten ook waarom. Want dat heeft één van de kinderen de week ervoor al eens gezegd. ‘Bij onderzoeken moet je streng en precies zijn, want je moet wel zeker weten dat het zo is. En je moet heel precies zijn omdat je dan meer leert.’
Het is de spijker op zijn kop. Deze 8- en 9-jarigen hebben precies door waar het om te doen is en weten inmiddels heus wel wat deze lange meester bedoelt als hij zegt dat hij vandaag een strenge meester is. Dat het een meester is die eisen aan ze stelt, die niet snel tevreden is. Een meester ook die ze veel wil leren en wil dat er goed gewerkt wordt omdat dat belangrijk is.
Als aan het einde van de dag bijna alle kinderen de school hebben verlaten, staat één van hen nog in het lokaal. Hij is wat vertraagd met het verzamelen van zijn spullen. Wanneer dan toch eindelijk zijn tas is ingepakt, kijkt hij me aan. ‘Eigenlijk hè meester vind ik jou helemaal geen strenge meester, eigenlijk vind ik jou een leuke meester. En ik weet nu ook dat ik een goede onderzoeker ben. Tot volgende week.’ Daarna vertrekt hij, opgewekt en monter, een strenge meester achterlatend met in zijn ogen tranen van ontroering.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comments