Het is vrijdagavond en ik zit op bank te kijken naar het tv programma Holland’s Got Talent. Ik kijk graag naar dit programma omdat ik het dapper vind dat mensen durven laten zien waar hun passie ligt. Prachtige dansen, verrassende acts, mooie liedjes en vanavond een gouden Britt.
Een aantal dagen hiervoor ontving ik een berichtje dat op de site van Het Deventer Nieuws een stuk stond over één van onze pabostudenten. Of het wellicht ook leuk voor de pabo zou zijn om dit op de pabofacebooksite te zetten. Nieuwsgierig geworden klik ik op de link en lees vervolgens dat het om Britt gaat die meedoet aan Holland’s Got Talent. In het interview vertelt ze een beetje over hoe de opnames gegaan zijn, maar uiteraard lees ik niet of ze door is gegaan. Het is een mooi bericht en natuurlijk wordt het geplaatst op onze site.
En dus zit ik deze vrijdagavond klaar en wacht totdat eindelijk rond de klok van kwart voor tien Britt het podium oploopt. Jurylid Marc-Marie Huijbregts spreekt haar toe en vraagt wat ze komt doen. Britt antwoordt dat ze het lied Anyone van Demi Lovato komt zingen. In het gesprek dat volgt vertelt ze wat het lied voor haar zo speciaal maakt, dat het voelt alsof de tekst voor haarzelf geschreven is. Ik hoor haar aangrijpende verhaal over gepest zijn, het niet kunnen vertellen aan haar ouders en vrienden, over het zich schamen om wat haar overkomt en over het zich zo rot voelen omdat ze denkt dat ze het als kind niet goed heeft gedaan. Het zijn vreselijke ervaringen maar Britt vertelt het met een openheid en kracht die jaloersmakend is. Vlak voordat ze dan gaat zingen vertelt ze: ‘Laat de negativiteit uit het verleden niet je toekomst bepalen en gebruik het als motivatie om verder te komen en gelukkig te zijn’. Hoe mooi!
Ik krijg kippenvel als ze begint te zingen. Het is krachtig, recht uit het hard en knalt bij mij de kamer binnen. Geen opsmuk, geen tierlantijntjes, geen showachtige danspasjes of andersoortig gedoe om extra op te vallen. Niks van dat alles. Gewoon een lied, recht uit het hart omdat de tekst doorleefd is. Als ze is uitgezongen, het publiek haar ovationeel beloont en de woorden van de onder indruk zijnde juryleden op Britt neerdalen straalt een gouden licht van deze stoere en krachtige meid mijn huiskamer in. Prachtig.
Die avond en dagen erna blijven haar woorden in mijn hoofd rondzingen en moet ik veel denken aan de mensen om haar heen. Maar vooral aan al die docenten die ze gehad heeft. Jarenlang gepest worden en niemand die dat ziet of doorheeft. Ik denk aan haar vroegere docenten die wellicht deze avond ook gekeken hebben. Hoe zullen zij zich voelen? Verbaasd? Zich schamend? Of net als ik, met een brok in de keel?
Het laat volgens mij zien hoe ontzettend moeilijk het is om als docent alles te zien en aan te voelen. De druk is ook enorm. Al die kinderen, al die lesstof, al die van buitenaf meekijkende en oordelende ogen. Je moet het maar zien. En het wordt al helemaal lastig als een kind als een kameleon door de school schuifelt en niet vanuit zichzelf de stap durft te zetten naar jou toe als docent. Ik vind dit alles één van de moeilijkste dingen uit mijn vak. Had ik als groepsleerkracht door hoe het met mijn leerlingen ging? Heb ik nu als docent door hoe het met mijn studenten gaat? Werd of wordt er in mijn klassen gepest?
De les die ik van vrijdagavond leer is dat ik nog intensiever moet observeren en vaker vragen aan studenten hoe het met ze gaat. En dat ze bij mij, als ze dat willen, altijd een luisterend oor kunnen vinden om te praten over datgene wat ze bezighouden of meemaken. Een les met dank aan de gouden Britt.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comments