‘Pap, kom eens.’ Ik kijk naar beneden en zie dat mijn jongste zoon Jesse me iets wil vertellen. Hij kijkt daarbij een beetje bedeesd. Alsof niemand mag horen wat hij wil zeggen. Dat het iets tussen hem en mij is. Dus buk ik me. ‘Wat is er kerel?’ ‘Pap’, zegt hij nu op fluistertoon, ‘ik denk dat het niet kan, want weet je waarom?’ Ik schud mijn hoofd.
Het is herfstvakantie 2013 en we zijn een kleine week in Parijs. Samen met mijn vrouw Lilian en onze zonen Erik en Jesse verkennen we die fantastische stad. Alle bezienswaardigheden worden bekeken en dus ook de indrukwekkende Notre Dame. We zijn stil en onder de indruk. Wat groot, wat bijzonder, wat mooi. Terwijl we door de kathedraal lopen, komen we langs de schatkamer. ‘Wat is daar dan?’, vraagt Erik. Ik vertel dat daar de schatten van de kathedraal te zien zijn met veel goud, zilver en andere kostbaarheden. Aan de blikken van de mannen zie ik dat ik genoeg verteld heb. We kopen een kaartje en lopen de ruimte in waarin de meest wonderbaarlijke attributen te zien zijn. Prachtige gewaden, blinkend sierwerk en pompeuze reliekhouders. Bij één vitrine blijven we wat langer staan. Jesse heeft iets moois gezien en wil me dat laten zien. Het is een soort van ronde glazen foedraal, waarbij bladgoud het glas deels omhult. ‘Kijk pap, dat is mooi, weet jij wat het is?’ Ik kijk naar het prachtige kunstwerk en lees dan het bordje dat erbij hangt. Als ik uitgelezen ben buk ik me en vertel aan Jesse dat het iets heel bijzonders is.
Ik vraag aan hem of hij nog weet wat er lang geleden met Jezus gebeurd is. ‘Ja, hij werd gevangen genomen door de Romeinen en toen hebben ze hem gekruisigd.’ De serieuze blik van Jesse laat zien dat hij onder de indruk is van dat verhaal. ‘Precies kerel, zo is het. En weet je ook wat Romeinse soldaten deden voordat hij gekruisigd werd?’ Jesse knikt. ‘Ja, ze zetten hem een kroon van stekels op zijn hoofd.’ Ik aai Jesse over zijn bol. ‘Dat klopt mannetje en weet je, hier in het kunstwerk dat daar ligt, daarin zit die doornenkroon. Als je goed kijkt kun je het door het glas heen zien liggen.’
We kijken nu beiden heel goed en zien inderdaad in het glaswerk een wirwar van stekeltakken in de vorm van een kroon. We zeggen niets, we kijken alleen maar. Jesse naar de doornenkroon van Jezus, ik naar Jesse. Wat heerlijk om bij dit mannetje te zien hoe hij probeert het verhaal en datgene wat hij nu voor zich ziet met elkaar te verbinden. Ik weet het zeker, daar binnen in het koppie van mijn zoontje is het aan het spoken, stormen, gieren en bulderen. Alle hersencellen buitelen zich over en door elkaar heen om te proberen te begrijpen wat bijna niet te begrijpen is. En dan, na een paar minuten kijken, richt hij zich plotseling naar me op en zegt: ‘Pap, kom eens.’ Ik buk me om hem goed te kunnen horen. ‘Wat is er kerel?’ ‘Pap’, fluistert Jesse, ‘ik denk dat het niet kan, weet je waarom?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Omdat het, denk ik, allang compost is geworden.’
De afgelopen week was ik een aantal dagen met Lilian in Zuid Limburg. We genoten van het prachtige landschap, fietsten heuvel op en af, bezochten terrasjes en waren gelukkig met het mooie weer. Ook bezochten we de Sint Servaasbasiliek in Maastricht en de Dom van Aken. Wat een fantastische kathedralen waarin we ons vergaapten aan eeuwenoude reliekhouders die ons tegemoet schitterden. Een heilig botje, een stukje tand of een lapje stof, allen omhuld in goud, zilver en versierd met edelstenen. En dan die fantastische schrijnen in Aken. De Mariaschrijn, met daarin de windselen en lendendoek van Jezus, de tuniek van Maria en het onthoofdingsdoek van Johannes de doper. De Karelschrijn met daarin de ruim 90 beenderen van Keizer Karel de Grote en dan ook nog de Karelbuste waarin het bovenste deel van de schedel van deze belangrijke keizer zich zou bevinden.
Ik kijk er met grote bewondering naar en laat de verhalen op me inwerken. Maar terwijl die verhalen door mijn hoofd spoken, hoor ik opeens weer die ene prachtige zin van mijn destijds negenjarige Jesse in de Notre Dame van Parijs. Een zin die ervoor gezorgd heeft dat ik altijd glimlach bij het zien van die eeuwenoude wonderbaarlijke kunstschatten.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comments