Zie ons daar eens lopen als verzopen katten in de bossen nabij de Holterberg. ‘We hebben wel geluk Gert, dat we hier nu zijn want anders zaten we maar mooi op school.’ Gegrinnik om de opmerking, vooral ook omdat direct daarop de hemelsluizen pas echt opengaan en het met bakken naar beneden komt. ‘Oh nee hè, nu moet ik straks mijn haar helemaal weer opnieuw doen’, verzucht één van mijn studenten in lichte wanhoop, waarna we hartelijk lachend verder zompen.
Het is vandaag de afrondende excursie van een verdiepingsmoduul natuuronderwijs die veertien pabo-3 studenten vanaf februari bij mij volgen. Een moduul waarin theorie en praktijk samen gaan. Theorie bijvoorbeeld over ecologie, outdoor education en groene schoolpleinen. Ook lezen we wetenschappelijke inzichten over wat natuur met mensen doet. Maar theorie zonder praktijk, dat zal in mijn colleges niet snel gebeuren. Dus gaan we op excursie naar de uiterwaarden van de IJssel, bezoeken we twee Deventer schoolpleinen die fantastisch vergroend zijn en onderzoeken de studenten maandenlang een zelf uitgekozen stukje natuur van 5x5 meter.
Met dit laatste onderdeel probeer ik het voor elkaar te krijgen dat ze met enige regelmaat zelf in de natuur zijn om te kijken, te luisteren en te voelen. Om zo de energie van de natuur te ervaren. Om die waarde op te slaan en om er vervolgens hopelijk met liefde en aandacht mee om te gaan.
Die kleine stukjes natuur van 5x5 meter worden geïnventariseerd, er wordt gekeken naar samenhang en studenten moeten er een deskundige rondleiden. Met veel gezucht en gesteun horen de studenten deze laatste voorwaarde aan. ‘Een deskundige rondleiden, maar ik weet er zelf zo weinig van!’ En als ik elke week weer bij aanvang van een nieuw college vraag of er al een deskundige gevonden is, schudden velen hun hoofd. Ik begrijp waarom. Het is namelijk best spannend om een vreemde te vragen. Maar toch moet het van mij en omdat ik dat ook uitstraal, komen gaandeweg dan toch de eerste enthousiaste verhalen. ‘Het was echt heel leuk om te doen, het duurde wel tweeëneenhalf uur en ik heb er zelf ook heel veel van geleerd.’
Dat ze enthousiast zijn, is als balsem voor mijn ziel. Want meer en meer voel ik me als natuurdocent machteloos. Machteloos vanwege het feit dat natuuronderwijs steeds meer in de verdrukking komt en onbelangrijk gevonden wordt in het onderwijs. En dat terwijl er toch echt wel iets aan de hand is in onze wereld. We zien en merken meer en meer de enorme gevolgen van klimaatverandering, maar de aandacht binnen het onderwijs kalft op onnavolgbare wijze af. Om nog maar te zwijgen over het natuurkennisniveau. Ik voel me soms als de kapitein van de Titanic terwijl ik voor me die enorme ijsberg zie opdoemen. En dat ik er niks meer aan kan doen!
Of toch wel?
Ja, tuurlijk wel! Daarom loop ik hier vandaag met mijn studenten in het bos en genieten we van het moment. Via twee fantastische apps inventariseren we planten en dieren en omdat ik er een wedstrijdelement aan toegevoegd heb, wordt er fanatiek gewerkt, zelfs als het dus halverwege de excursie zo hard begint te regenen.
Een poosje later komen we helemaal doorweekt weer aan bij de parkeerplaats. De eerste prijs is uitgedeeld aan Ties. Als groot kampioen ontvangt hij een paar aardewerken klompjes waarna zijn gouden glimlach zelfs de regen korte tijd doet verbleken. Daarna stappen ze in de auto’s en rijden allemaal weer richting huis. Ietwat verkleumd stap ik ook de auto in en terwijl ik wegrijd hoor ik weer even die ene opmerking van één van mijn studenten, vlak voordat we vertrekken: ‘Ik vond het echt leuk Gert en dat had ik niet verwacht, dank je wel’. En met die gedachte voel ik dat de natte kilte uit mijn lijf wegebt.
Wil je meer verhalen van me lezen? Kijk dan eens op https://www.gertspeelt.com/ Je kunt daar ook mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ bestellen met daarin meer dan 100 verhalen.
Comments