Je wordt geboren, je leeft en je gaat dood. De één leeft langer dan de ander, maar op de keper beschouwd is er voor ons als mens maar een kort momentje weggelegd in het tijdloze universum. En dan, nadat de laatste adem is uitgeblazen, is het voorbij. Hoewel hele volksstammen geloven dat dat niet zo is. Dat er na het aardse leven ergens anders nog een uitverkoren plekje voor ze is of dat er zelfs sprake is van een terugkeren.
Ik sta daar wat anders in. Is mijn tijd voorbij, dan is het ook echt voorbij en dus is het vooral zaak er maar het beste van te maken gedurende de tijd die ik heb. En dat doe ik. Over het algemeen vind ik de dingen die ik doe leuk, heb ik fijne mensen om me heen en geniet ik van datgene wat op mijn pad komt. Zo hoop ik nog flink wat jaren door te gaan en als het dan echt voorbij is, dat ik dan tegen de mensen die blijven kan zeggen dat ik een fijn leven heb gehad.
En dan?
Hoe lang blijf je nog in herinnering doorleven? Is het na twee of drie generaties gedaan en is al datgene waarvoor je zo je best hebt gedaan en wat je hebt voorgeleefd verdwenen? Zijn de mooie verhalen die je beleefd en gemaakt hebt en de herinneringen aan jou aan het verstoffen en worden wellicht je laatste eigendommen naar de kringloopwinkel gebracht? Een licht gevoel van somberheid overkomt me soms als ik nadenk over die vragen.
Ongetwijfeld dacht Tjitske Dijkstra op Schiermonnikoog ook na over deze vragen. Wellicht overkwam haar ook wel een soort van somberheid. Maar daar liet ze het niet bij en kwam met een idee. De bevolking van Schier mocht bij haar foto’s aanleveren van markante eilanders die overleden zijn. Daarna deed ze een oproep aan haar dorpsgenoten. Wie zou deze foto’s willen borduren zodat Tjitske ze vervolgens kon gebruiken voor haar plan: De Eilanderbank.
En zo geschiedde.
Bijna 50 foto’s werden ingestuurd, tientallen borduursters meldden zich aan. Op 28 december 2024 was het dan zover, haar project was klaar. Tijdens het midwinterfestival gaf ze de Eilanderbank aan de bevolking van Schiermonnikoog en is deze te bewonderen in het dorpshuis.
Op diezelfde dag vertelden drie eilanders over een aantal van hun overleden dorpsgenoten. Herinneringen kwamen naar boven en even was het alsof de overledenen weer aanwezig waren. Eén verhaal is me het meest bijgebleven. Een man van in de 70 vertelde over zijn avonturen met een lokale jachtopziener. Deze beheerder moest erop toezien dat de eilanders niet aan het stropen sloegen tijdens de zware jaren 50 en 60. De verteller verhaalde met zichtbaar plezier en trots over zijn strooptochten en over hoe hij steeds weer uit de handen van de opzichter wist te blijven.
Toen jaren later de jachtopziener ziek werd en zijn tijd bijna voorbij was, spraken beide mannen elkaar nog één keer. ‘We hebben een prachtige tijd gehad destijds. Jij was me altijd net iets te vlug af, maar wat was het mooi. Mijn tijd zit er nu op, zo gaat dat in de natuur, ik heb ervan genoten.’
Lang leve de Eilanderbank die ervoor zorgt dat er inderdaad een terugkeren is nadat iemand is overleden. Of zoals Tjitske Dijkstra zei: ‘Deze bank is niet af en kan en mag blijven groeien zodat we elkaar blijven vertellen over onze bijzondere levens.’
Wil je meer van me lezen? Kijk dan eens op https://www.gertspeelt.com/. Je kunt daar ook mijn boeken bestellen met daarin vele korte verhalen.
Kommentare