Toen ik deze week boodschappen deed zag ik ze opeens liggen: garnalen. En zoals altijd als ik garnalen zie, overkwam het me deze keer ook weer. Met een heerlijk gevoel van weemoed en een glimlach om mijn lippen dacht ik terug aan 35 jaar geleden toen ik de woeste Waddenzee bevoer op de Usquert 1.
‘Land in zicht!’ Ik sta in de mast van de Usquert 1 en tuur over de Waddenzee. Onder mij staan mijn klasgenoten Sipko en Aldo. We zijn twee dagen aan boord op de garnalenboot van schipper Medendorp uit Usquert, of zoals ze daar in het hele hoge noorden zeggen: Oskerd. Aan het einde van deze twee dagen kijk ik over die schitterende Waddenzee richting Lauwersoog, waar we de vangst van twee dagen garnalenvissen zullen lossen. Het is mei 1986 en we voelen ons heuse stoere zeebonken.
Dat we ons zo voelen is zeker niet in de laatste plaats te danken aan het begin van onze robuuste zeetocht. Tegen het einde van die eerste middag melden we ons op het schip en Aldo overhandigt de schipper zo snel als het kan ons cadeau. Het is goed ingepakt, maar dat weerhoudt het scherpe oog van Medendorp er niet van om goed in te kunnen schatten wat zich straks voor zijn ogen zal ontvouwen. De vorm van het cadeau verraadt teveel. Een vierkant onderstuk, een hals aan de bovenkant, gewicht ruim een kilo. Het staat voor de kapitein direct vast, hier gaat het ontegenzeggelijk om een fles Bokma graanjenever. Met een grote grijns pakt hij een paar tellen later vier glazen en schenkt ons, zonder te vragen, een borrel in. Als we het glas heffen mompelt hij iets in volstrekt onverstaanbaar Noord-Gronings en ik zie zijn graanjenever in één snelle teug verdwijnen in zijn dorstige keel.
Even kijk ik naar Sipko en Aldo. Ik weet niet goed wat ik ervan vind en wat ik moet doen. Graanjenever is zeker niet mijn ding, om het zo maar eens te zeggen. Zie ik Sipko ook twijfelen? Ik denk het te zien en dat verbaast me niets. Sipko is een echte sportman die goed let op wat hij eet en drinkt. Ik schat hem niet in als een Bokmaman. Dan kijk ik naar Aldo. Hij is zeker geen sportman. Ook dat laat zich direct zien. Het glas van Aldo is al leeg en aan zijn glimmende oogjes te zien smaakt het naar meer. Eigenlijk verbaast me dat ook niks. Aldo is namelijk rocker. Hij is de stoerste drummer van Assen en maakt furore in de rockband Royal Relation. En ja, die jongens lusten er wel pap van. Ik kijk opnieuw naar mijn glas en zie tot mijn spijt dat de inhoud nog steeds niet is verdampt. Het wordt me duidelijk, ik moet er aan geloven. De borrel teruggeven is de schipper tegen zijn zere been schoppen en dat is zeker niet iets dat ik aan het begin van onze zeetocht op mijn geweten wil hebben. Wie weet wat ons dan te wachten staat daar midden op zee. Ik zucht en drink dan in één keer mijn jenever op. Met een stoer en triomfantelijk gezicht zet ik vervolgens het glas neer en voel me vanaf dan een heuse zeebonk. Een bonk overigens waarbij de smerige jeneversmaak die namiddag en avond nog lang in mijn mond blijft hangen.
Een kwartier later vertrekken we. Het kleine bootje biedt amper plek aan vier volwassenen maar omdat het avontuur lonkt, maakt geen van ons zich daar druk om. De schipper al helemaal niet. Hij heeft zich verschanst in zijn kleine stuurhut en vaart behendig de zee op, waarbij de fles beetje bij beetje leger raakt. Achter ons vaart nog een garnalenschipper, een kameraad van de onze, zo zullen we de komende twee dagen gezamenlijk optrekken.
We varen richting het westen en het is de afspraak dat we doorvaren tot het donker wordt waarna we iets ten zuidoosten van Ameland voor anker zullen gaan. Eenmaal ter plaatse hijst Medendorp een brandende lamp in zijn mast ten teken dat hij voor anker gaat. We zien daarna dat zijn kompaan hetzelfde doet. ‘Zo Medendorp, goa we veur aanker?’, vraagt Aldo in zijn beste Gronings. Er volgt opnieuw een niet te begrijpen klank uit de mond van Medendorp waaruit ik opmaak dat het nog niet zover is. Hij laat zijn schip namelijk op de laagste stand rustig nog zo’n dertig meter doorvaren waarbij we zo nu en dan de zeebodem raken. Ik vind het raar. Er is toch afgesproken dat als de lamp in de mast brandt we voor anker zouden gaan? Beide lampen branden maar ons schip vaart nog een stukkie door. Even vrees ik dat we vast komen te zitten aan de bodem, maar het gaat goed. Daarna gaat de motor uit en komt Medendorp even naar ons toe. ‘Zo jongens, doar zel hai mörgen van opkiek’n. Want as hai din wakker wordt, din zigt hai dat e nog om ’t wantij hin mot in tied dat ik mien eerste trek al binnen heb.’ Vervolgens een schaterende lach, waarna hij met zijn fles in de kajuit verdwijnt om het diner voor te bereiden.
Die voorbereiding duurt niet erg lang want na zo’n tien minuten roept hij ons. We gaan naar beneden en in de veel te kleine kajuit wurmen we ons aan een veel te klein tafeltje. Het is de onhandigheid ten top maar dat maakt nu even niet uit want er zal gegeten worden. Op tafel verschijnt een grote pan erwtensoep waar we heerlijk van eten. Daarna volgt het toetje, een blik perziken op sap. We krijgen allen twee halve perziken en na dit koningsmaal spoelen we de kommen om en trekt Medendorp zich met zijn nu bijna lege fles Bokma terug in de stuurhut. Hier heeft hij een enorme radiocassetterecorder staan. Niet lang daarna schallen vele levensliederen van Koos Alberts, Willeke Alberti en andere artiesten over de daarvoor nog zo stille Waddenzee. Ik kijk en realiseer me: dit is pure blues.
Terug in het nu kijk ik nog eens goed naar die foto van toen. Mijn gedachten gaan daarbij naar de geweldige docenten die deze onvergetelijke excursie mogelijk hebben gemaakt. Het zijn de docenten van pabo De Eekhorst in Assen. Een roemruchte pabo, zeer vooruitstrevend en met een flink aantal uiterst eigenzinnige docenten die behalve het geven van goed onderwijs ook waanzinnige ervaringen boden aan hun studenten. ‘Want een meester die veel reist, kan veel vertellen’, aldus een uitspraak van mijn toenmalige biologiedocent Wilto Groenendaal. En zo is het maar net.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comentarios